Συγχορδίες / Χατζηιωάννου Κ. Γιάννης

Θυμάμαι τις ξάστερες νύχτες του καλοκαιριού
που τα βατράχια ξεφώνιζαν ομαδικά,
ώρες πολλές, δοκιμάζοντας νέες συγχορδίες
όπως η ποίηση δοκιμάζει σιωπηλά
τα μικρά αδιέξοδα…

Κλειδωμένα μένουν πάλι και τα χείλη
της αγάπης και η διπλανή πόρτα
όπου μια Λίζα – που δεν ξέρει
από συγχορδίες κι αδιέξοδα
σε χρεώνει απουσίες…

Εσύ όμως είσαι παντού παρών – οι άλλοι
που να το ξέρουν  - και αν οπλοφορείς
με το ρίγος του απρόβλεπτου – είναι
γιατί τα ψίχουλα των γεγονότων
λίγο σε αφορούν – αφού βαραίνει
μέσα σου η παράξενη φεγγοβολή
της μυστικής ζωής
πόρτα – μελλοντικών θριάμβων!…