ΚΥΚΛΙΚΗ ΣΚΗΝΗ / Χατζηιωάννου Κ. Γιάννης

Άσε τα περιστέρια στην οδύνη τους.

ξέρουν αυτά από χωρισμό
ξέρουν από θάνατο…

Άσε τα περιστέρια στη στοργή τους.

Αν φύγουν πάλι με τον άνεμο
και δουν στα έρημα λιβάδια
την αγάπη μου να κλαίει
θα καταλάβουν πως πικράθηκα πολύ
πως ματώθηκα πολύ – από το χωρισμό
τη μοναξιά και το θάνατο.

Μονάχα εκείνη ξέρει πως έχω
τα χέρια καθαρά.

Εκείνη γνωρίζει τους δολοφόνους.

Η πομπή

Όλοι ποθούν την πομπή των ουρανών
μα φτάνει πάντα ξαφνικά
-σ` αυτά δεν μας ρωτούν –
χωρίς τα τρωκτικά των σκουπιδιών
χωρίς τα γκρίζα νέφη.

Διπλή γραμμή οι μικρές ψυχές
χειροκροτούν.

Πρώτα περνά ο πήγασος της σκέψης
ακολουθούν τα πληγωμένα
οράματα
-πλοίαρχοι που ναυάγησαν
στον πόλεμο των αστεριών-
και τελευταία φέγγει η ανίκητη ελπίδα.

Μαζεύει τα σκήπτρα και τα λάβαρα
της ποίησης
και τα φυλά σε κρύπτες μυστικών
του απείρου
για όσους ξαγρυπνούν.