Τ’ ΑΕΡΙΝΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ / Διγενής Ανδρέας

Ένα συννεφιασμένο απόβραδο,
όταν θά ‘χουν κουρνιάσει οι γλάροι
και το χειμωνιάτικο αγέρι 
νωθρά θα χαϊδεύει
τα μεταξένια σου μαλλιά....
θα καθίσουμε σ’ ένα βράχο,
σιμά στη θάλασσα που ήρεμα κυματίζει
εκεί, που αγναντεύεις το πέλαγο....

Θα σου κρατώ σφικτά το χέρι
κι εσύ θα τρέμεις στην αγκαλιά μου.
Θυμάμαι ακόμα το θρόισμα
από τ’ αέρινο φουστάνι που φορούσες
σαν κατέβαινες τα σκαλοπάτια !....
Είναι ο ίδιος θόρυβος
που κάνουν τα φτερά μου
σαν πετάμε.... Άκου!....

Άφησέ με να μείνω εδώ....
σφικτά να σε κρατώ, γλυκά να σε φιλώ
Σήμερα το φεγγάρι,
θα λάμψει στο πρόσωπό σου....
Το δυνατό μας πέταγμα
θα σκίσει το μαβί τ’ αποσπερνού
κι ο Ήλιος θ’ ανατείλει
στο υγρόγυμνο κορμί σου !....