Ύστερα από πολλές περιπλανήσεις / Γρηγορία Πελεκούδα

Άνθρωπε ένα σπυρί είσαι
ανάμεσα στα άστρα,
στέκεσαι χωρίς να σαλεύεις, 
δεν κάθεσαι να στοχαστεί ς
γιατί γεννήθηκες και απορώ μαζί σου,
όταν σε ζώνουνε αντάρες,
της τύχης ρίχνεις τα χαρτιά
κι ας μην σου λένε τίποτα,
σύννεφα μετράς ολοχρονίς
πάνω στην μαύρη πέτρα στέκεσαι,
μόνο σημάδια κράτησες
από ευτυχισμένους
και δυστυχισμένους καιρούς
και απείραχτη την εθνική σου ύπαρξη,
ποια συναισθήματα γεννά στην ψυχή σου
το τώρα;

Πληρώνεις την κατάρα,
μαρμαρωμένος σ΄αυτό το βράχο
κοιτάς κι αγναντεύει ς την ειρήνη πως χάνεται
τη βροχή τη λασπουριά
και πως να ξεχωρίσεις δεν ξέρω
ποιανής το χέρι να φιλήσεις
που ασάλευτα κοιτά τον όλεθρο;
Τα χρόνια τα παλιά προσκυνούσαμε τα είδωλα
τα τωρινά τον βράχο να θαλασσοδέρνεται
που πάνω του χτυπιέται η ανάσα μας.

Ας δώσει η Παναγιά ειρήνη στην ψυχή σας
κι απ΄το γαλάζιο τ΄ουρανού που φαίνεται
μικρό άνοιγμα το φως έχει ευ αγγελικότητα
και μας φρουρούν τ΄ακίνητα κυπαρίσσια,
η περιπλάνησή μας θα έχει διαχρονικότητα
σπινθηροβόλας ματιάς...