ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΜΠΛΕ / Γρυπάρη Μέλπω

Θα  μας  θυμάται  ο  χάρος , θα  θυμάται , ναι :  περάστε 

(τα  βλοσυρά  αναλυμένα  τα  βουνά) – πώς  τήνε  κλαίς  αηδόνι ,

πώς  την  κλαίς

την  ιστορία  με  το  φαρμάκι , με  το  φίδι  και

οι  παγεροί , ως  κι  αυτοί , οι δικαστές  νεράκι  στο  κρασί  τους

ποτάμια  δάκρυα  πίνει  ο  νόμος  και  αν  ν’ αλλάξει  : πες , τί  θέλεις ;

την  δίκη  θα  έχεις , που  αγαπάς  και

τι  βιολέττες , τι  λιβούρνα , τι  σπαρράγγια , η  επάνω  οδός

ο  δρόμος  πάνω . Πέρα  για  πέρα  αληθινός  και  μόνος  ει , 

με  το  στεφάνι  με  τα  μύρα  Μάης , καμάρι  της  αυγής

ο  οδηγός  της . Όμοιος  Απόλλωνας  -  ποιμένας  με  τη  λύρα ,

ο  χορηγός , ο  έπαινός  της , της ζωής

ο  φωτοδότης , με  την  ίδια  λύρα  και  κοπάδι

ο  ύμνος  -θρίαμβος

ο  θρήνος που  μεθάει  τα  δέντρα  και  χορεύουν . Χορεύουνε 

τα  δέντρα –πως  αηδόνι –και  ημερώνουνε  τ’  αγρίμια  και

(οι  πληγές  του  βασιληά , οι  πηγές , ο έρωτάς  του  –- ένα  λιοντάρι  στο  κατάστρωμα , στο  δίχτυ –

ένα  λιοντάρι , είναι  πάντα  βασιληάς , άνακτας , λάμπει  επικρατεί , έλκει

το  δέος  πάνω  του,

εκστατικά  τα  τρωκτικά , πυκνή  φωνή , πρόθυμα  είναι  -μη  με  φας , αχ  μη  με  φας  και 

 θα  σε  βγάλω , θα  ροκανίσω  το  σκοινί)

Το  πιο  ωραίο  μπλε  το  πιο  μεγάλο , με  χίλια  δυο  ονόματα ,  με  χάρες  χίλιες  ξενιτιές

διπλά το  ορίζουνε δελφίνια  αντικρυστά ,μην  τύχει και  μας  ξεχυθεί   , ανθέ  μου εσύ

πελεκουδάκι  το  χρυσό ,  το  βαφτισμένο  στο  λουλάκι   «Ένας ...

που  πάει  κι  έρχεται...και  τώρα , είναι  μακρυά . Αυτός ! 

Αυτός  δεν  κάνει ...!

Να  σού  πάρω  ένα  τσιγάρο... Αυτός... μην  τον  φοβάσαι ,

χωρίς  εσένανε  δεν  κάνει αυτός , δεν  ζει.»