[Τὸ κενὸ κάθισμα] / Μασμανίδης Ιωάννης

Τὸ κενὸ κάθισμα
Δὲν εἶναι παρὰ μιὰ
Ἀπουσία
Δένδρο νεκρὸ ποὺ τείνει
Ὤριμα χέρια μὲ ἱκεσία

Μιὰ ἀναμονὴ ἴσως

Τὸ χέρι ποὺ ἀκουμπάει
Στὸν ὦμο
Ἕνα ἀκριβὸ δεῖγμα Προσδοκίας
Μπορεῖ καὶ Μάταιης ἀκόμη

Στὰ κάγκελα τὸ σχῆμα
Κομμάτι -χέρι
Τῆς ἄξεστης πραγματικότητας
Κομμένο ἀπ' τὸ ὑπόλοιπο σῶμα
Μὲ βία

Ἔπειτα λίγο λίγο
Ξεθωράζω νοιώθοντας ἔτσι

Ἀπὸ τὴν ὕπουλη ἐσωτερικότητα
Ἀπὸ τὴν ἀόριστη ἀνταύγεια τῆς ψυχῆς μου
Περικλεισμένος

Πόσο ξένος εἶμαι
Μὲ τὰ ἐπιφαινόμενα
Πῶς νὰ ἀποφιλοσοφηθῶ
Ἀπὸ τὶς ψεύτικες εἰκόνες τους

Περίτρομος τὸν ἑαυτὸ μου κοιτῶ

Ἀπὸ τὶς ἑρμηνεῖες καταστρέφομαι
Σ' ἕνα "ἀλλοῦ" ἄυλο ἄστατο
Ἀπομακρυσμένο
Βαδίζω μόνος

Στὰ σκοτεινὰ βάραθρα
Σπηλαιολόγων Ἐρευνῶ
Τὸ βυθὸ μου

Ἡ μάσκα τῆς καρδιᾶς
Ἀρκεῖται
Νὰ τοποθετεῖ
Καὶ νὰ κανονίζει μόνο

Μὰ ἐγὼ
Μακριὰ τὴν πετῶ

Μὲ χαρακτῆρα σπλαχνικὸ
Μὲ μία ἀνώτερης ὑφῆς λεπταισθησία
Φωτεινὸς ἑρμηνευτὴς τῆς ψυχῆς μου
Μόνο
Σὲ μιὰ ἐπαίσχυντη ἀρρώστεια
Νὰ νοιώθω μόνος
Μόνο ζῶ λένε
Μόνο ζῶ

Ἄ
Πουπουλένιο πάπλωμα καρδιὰ
Μὲ κατοικεῖς
Κάθισμα κενὸ
Νεκρὸ δένδρο

Ὥς πότε

Φύγε καὶ σὺ