"Σας περίμενα στα μαύρα
τα σκοτεινά χρόνια της σκλαβιάς
Αγόρια, κορίτσια, ψηλόκορμα
μορφές του Γκρέκο, σας ονειρευόμουνα
Ξύπνησα και σταθήκατε όλα μπροστά μου,
χιλιάδες από σας.
Πύρινες φωτιές βγαίναν από του καθενός το κεφάλι
Τα μάτια σας ήταν ωκεανός φουρτουνιασμένος
Γονάτισα και το στείρο κορμί μου αναγάλλιασε.
... Ακολούθησα από μακριά όσο βαστούσα
Φοβόμουνα μόνα να σας αφήσω
γιατ' ήξερα τους δράκοντες, τις ύαινες
κι όλα τ' ανήμερα θεριά
που θρέφονται από σάρκες ανθρώπινες
που κατοικούν εκεί στα δασωμένα μέρη.
Ετρεμε η αδύναμή μου η καρδιά
γιατί σημάδια αιμάτινα αγνάντευα τριγύρω
... Ούλη τη νύχτα θέριζαν τα νια βλαστάρια, ωιμέ.
Κι ένα μικρό, που τελευταίο
έφυγε από την αγκαλιά μου
το σύρανε αφ' τα χρυσά μαλλιά και σ' ένα σκοτεινό
κι απάνθρωπο, κλουβί το εστοίβαξαν
μ' άλλα κορμιά που μοιάζανε
σφαχτάρια απ' άλλο κόσμο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου