Mediterraneo / Μέλπω Γρυπάρη

Δέν είμαι πράσινη, γαλάζια, κυανή;

περίκλειστη, μικρή, νεροταξίδευτη καλόπνευστη μέ αύρες;

όχι;

Ωραία ναυάγια, θησαυροί;

Δέν είμαι, εκεί μέσα,

τό Αγκριτζέντο εκεί μέσα καί η Κατάνη καί

η κοιλάδα των ναών καί

τό στεφάνι μέ τά ρόδα μέ τά κρίνα; - όχι;

Δέν είμαι τό άστρο-πόλεμος κι όταν νυχτώνει αγάπη

κι ύστερα πάλι αυγερινός η Αστάρτη, η Αστραδενή,

η Αφροδίτη-Αφρούλα; Πώς;

Πώς δέν;

Δέν είμαι επτά νότες, επτά παύσεις, επτά οξίες πού καί στήν Κίνα ακόμα

αν θά πάς, άλλες δέν έχει; - όχι;

Έχει;

Δέν είμαι η αίγια η κότσιηνη, ωριά θωριά κατάφυτη, η μαύρη γη κατάφυ-

τη, φούλια τριφύλλια κλωστικά καί χέννα η λάγια - βάψτε με! η θεριακή,

η αντίδοτη, βάψτε με καί στολίστε με! κι όλα τά αντίθεα ποτά χαλάλι της

νά πείτε θολώνει πού επιθύμησε στης δαγκωνιάς τό κέντρο, πράσινα όλα

πράσινα, ζεστό φιλί επιθύμησε καί σκουροζώνιν ρίφιν

- όχι χαλάλι;

Όχι μού;

Δέν είμαι ο ρηχός βυθός, ο παφλασμός, eros, himeros, pothos, η γλώσσα

φλοίσβος γλώσσα τού νερού, υγρή φωνή, η προγονή του ωκεανού μέ τό

παλάτι μάρμαρο, μέ τό παλάτι ολόλευκο καί τά άλογα ζεμένα στόν θυμό

του κοσμοσείστη, εδώ σταθείτε, κατεβείτε οι ουρανοί, καθρεφτιστείτε,

στεριές οι δασωμένες, οι στεγνές, οροσειρές, οι λαξευτοί, διώροφοι από

τά Μύρα της Λυκίας οι τάφοι, περίτεχνοι φιλάρεσκοι οι τάφοι, μικρή Ασία,

εγγύς Ανατολή, τό χέρι μου νά ξεχαστεί ποτές μου αν σέ ξεχάσω...;

Νά ξεχαστεί;

Τό χέρι;

Δέν είμαι σπίτι καί κατάρτι καί κουπιά - χρυσό αρματωμένο κάτεργο -

όχι;

Δέν είμαι κάτεργο;

ωωωω!