Ψυχή φυλακισμένη / Αριάδνη Μεσογείτη

Τι έχω να σου διηγηθώ, τι θέλω να σου γράψω,
πριν της ζωής μου το κερί μέχρι το τέλος κάψω;
Που όλα τα λόγια χάθηκαν μες στου λαιμού τα βάθη,
πέτρωσαν οι φωνητικές χορδές και η φωνή μου εχάθη.

Πώς να στα πω λοιπόν αυτά, αφού φωνή δεν έχω.
στης γης τους δρόμους χάθηκα, σε λαβυρίνθους τρέχω.
Κι εσύ δεν έχεις ακοή, αυτιά για να μ ’ακούσεις,
μάτια δεν έχεις να με δεις, στο φως τους να με λούσεις.

Μα δεν υπάρχεις, δεν νογάς αυτά που εγώ περνάω
ούτε κι αυτά που θα ’ρθουνε, αφού δεν σου μιλάω.
Κι αφού κανείς δεν τα ’μαθε, κανείς δεν θα τ’ ακούσει,
έπεσαν μες σε καταχνιά, μέσα σε μαύρο πούσι.

Είναι σαν να μην έγιναν ποτέ σ’ αυτά τα μέρη,
κανείς δεν τ’ ομολόγησε, κανένας δεν τα ξέρει.
Πού είναι λοιπόν η γάτα και πού είναι η ζημιά;
Όμως εγώ γιατί πονώ σε κάθε ανασαιμιά;

Μήπως τα έχω φανταστεί; Ο πόνος και η λύπη
είναι που ψάχνω για να βρω, κάτι που πάντα λείπει;
Γιατί τη ‘φαντασία’ μου να μην μπορώ να ελέγξω,
και να την κατευθύνω εκεί που θέλω εγώ να παίξω;

Χαρά να γίνει, απόλαυση και ηδονή και τρέλα
όνειρα και αναψυχή στου ηλιού το πήγαινε-έλα
αγάπη κι αφοσίωση και προσμονή κι ελπίδα
γέλιο και καλωσόρισμα σε κάθε ηλιαχτίδα.

Μακριά να φύγω από δω που ο πόνος με κρατάει
στον τόπο όπου λαχταρά η ψυχή μου για να πάει…
Να μην πονώ, να μη θωρώ αυτά που με λυπούνε
Να ’χω αντοχές για τα παλιά κι αυτά που θε να ’ρθούνε.

Μα αφού δεν είσαι εσύ εδώ κι εγώ αν δεν υπάρχω,
πώς να τη βρω τη χώρα αυτή, απόδειξη για να ’χω;
Υπάρχει ο τόπος; φίλε μου, θέλω να μου το πείς
και αν τον βρω, θα σου το πω, μαζί μου για να ’ρθείς.