ΘΑΛΑΣΣΑ

της Μαίρης Κουλεντιανού

Μπροστά στο μακρύ πέλαγο, η ματιά μου χάνεται

στην απεραντοσύνη του γαλάζιου.

Στην μικρή ακρογιαλιά, δίπλα στο απάνεμο λιμανάκι,

που στο τέρμα του εκεί στέκει ο φάρος αγέρωχος,

να φωτίζει με κακοκαιρίες και αστροφεγγιές.

Με το κύμα, να τον χτυπά μανιασμένα,

κι άλλοτε να παίζει μαζί του.

Κι εγώ, καταμεσής στο λιμανάκι,

ένιωσα την ηρεμία της θάλασσας και γαλήνεψα,

στο γλυκό νανούρισμα της,

βλέποντας ψηλά τους γλάρους να πετούν ζευγαρωτά,

πάνω στον καταγάλανο ουρανό,

 που δεν τον σκίαζε ούτε ένα τόσο δα μικρό συννεφάκι.

Τον ήλιο να κάνει το νερό να παίρνει χίλια χρώματα

καθώς προσπαθούσε να χωθεί βαθιά στα σπλάχνα της μέσα.

Κολυμπούσα και ήμουν μόνη,

ελεύθερη και ευτυχισμένη,

απολαμβάνοντας το μεγαλείο αυτό της φύσης.