Εγέρσου εσύ ποιητή

Σήμερα, ως φαίνεται, με φλόγα ψυχής
για τους ήρωες τους αφανείς
επειδή δεν μιλάει πια κανείς
ούτε πρότυπο τους έχουν οι πολλοί
για ζωής παραδειγματισμό
και αναμμένο πυρσό διαδρομής,
Εγέρσου εσύ Ποιητή
και με ανείπωτο θαυμασμό,
την πρέπουσα τιμή και σεβασμό,
του λόγου σου τρόχισε τα σπαθιά,
τύψεις να σπαθίσεις και ενοχές
που κρύβονται στων πολλών τις καρδιές.
Και πικρό-γελώντας την αλήθεια πες,
αυτή που σε καίει άσβηστη φωτιά,
πως όταν με τον καιρό
τους θυμήθηκαν της εξουσίας οι αρχές
ενώ μνημεία τους έφτιαξαν μεγαλοπρεπή και βωμούς,
με τύμπανα και τρομπέτες, παράτες και μουσικές,
δακρύβρεχτα υμνολόγια κι επικήδειους λιβανωτούς,
ενώ τους αναφέρουν σαν τέκνα εκλεκτά,
στα φανερά όσο αποδίδουν τιμές
αναμεταξύ τους όταν μιλούν ψιθυριστά
τους αποκαλούν ανόητους και χαζούς!
Και στο αναπαυτικό ανάκλιντρο ευδαιμονίας
που τους παραχωρεί η πολιτεία,
έτσι όπως κάθονται αναπαυτικά
αλλάζουν θέση σταυροπόδι μ’ αλαζονεία!....

Μα εσύ, ποιητή μου με ευγλωττία
μίλα ευθαρσώς και προς όλους πες
ότι όπως κι αν εξελίχθηκε η όλη διαδικασία,
για τους αφανείς της ιστορίας πρωταγωνιστές,
ανεξάρτητα από ειρωνείες
και τις όποιες αποδίδονται τιμές
ή την επιδεικνυόμενη των πολλών αδιαφορία,
μίλησε και πες πως η ουσία
μες από τις δικές τους πρωτοπορίες
και αυτό που μετράει κι έχει μεγάλη σημασία
είναι πως, εκείνοι φύτεψαν στην αιωνιότητα
την αντρειωμένη ρίζα της φυλής,
Κι αφότου έχυσαν το φεγγοβόλημά τους
στο ματωμένο χώμα τη πατρώα γης,
η τόλμη του ηρωισμού και το παράδειγμά τους
με αίγλη κόσμησαν της ιστορίας τη γραφή….
Τί κι αν από τους απογόνους αποξεχάστηκαν;
Οι αγώνες κι οι θυσίες εκείνων άνθισαν
και βρήκαν ανταμοιβή από την Θεότητα.
Αθάνατοι δοξάστηκαν
και με κότινο φωτεινό ψυχής
στον ουρανό έχουν στεφανωθεί!

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ