Μήνες τώρα αδημονεί η δικιά μου η πένα
Με αγωνία προσμένει από σένα μια λέξη
Κι όλο γράφεi – και γράφει μόνο για σένα
Μα έως πότε άραγε η καρδιά μου θ’ αντέξει;
Με αγωνία προσμένει από σένα μια λέξη
Κι όλο γράφεi – και γράφει μόνο για σένα
Μα έως πότε άραγε η καρδιά μου θ’ αντέξει;
Μα τι φταίει η καρδιά μου που τόσο σ’ αγαπά
Όπως και η δική σου εμένα, η άμοιρη, η δειλή
Που πίστεψε στα ψέματα, στα λόγια τα παχιά
Του άσχετου του Μαρξιστή που σ’ άφησε τυφλή;
Όπως και η δική σου εμένα, η άμοιρη, η δειλή
Που πίστεψε στα ψέματα, στα λόγια τα παχιά
Του άσχετου του Μαρξιστή που σ’ άφησε τυφλή;
Αν κι ακόμα το ξέρω, σε λήθαργο θα ζούνε
Οι παλμοί της δικής σου άχαρης καρδιάς
Ηρεμία όμως δυστυχώς, ποτέ δε θα βρούνε
Άθελά τους και όμως, θα ζουνε χειμωνιά.
Οι παλμοί της δικής σου άχαρης καρδιάς
Ηρεμία όμως δυστυχώς, ποτέ δε θα βρούνε
Άθελά τους και όμως, θα ζουνε χειμωνιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου