στο αμβλωμένο κορμί των απαθών...
στο απέχων σώμα των αυτόχειρων μετρίων...
στην άπνοια των ανήμερων κοιμώμενων...
τις εξυμνούμε για να διογκωθούμε
ξεχειλώνουμε πορείες υπερβατικές
τις ονομάζουμε οδύνες
είναι ψυχρές σαν τις ακινησίες
τους πρησμένους εγωπαθείς αδένες
ανταλλάσσουμε αποστάσεις
κραυγές εκζεματικές αποστάξεις
στο απόπατο της φουσκάλας εξαπλωμένες σε ένα κορμί
σε αυτό που είμαστε αυτοανοσία
αυτό που νευρωτικά μας ξερνάει και μας δημιουργεί
Είμαστε αυτό που πασχίζουμε στους άλλους μόνο να κάνουμε ορατό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου