δεμένοι με το νήμα της ζωής....
μεθυσμένοι
από το θυμίαμα του πόθου
που σιγοκαίει στην αρχή,
μ' αρχίζει ξάφνου να κοχλάζει
σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί..
τρέμει στα χέρια σου από την ηδονή...
μεταλαμβάνει το γλυκόπιοτο κρασί...
ουσία απαραίτητη για να χτυπά η φλέβα ....
το κορμί ν' αποθεώνεται ...
προσκύνημα στο ιερό σου
.......................................
όπου κοιμηθήκαν σπόροι,
τώρα καρποφορούν κι ανθίζουν..
από το άνθος θρέφεσαι..
τη δύναμή σου παίρνεις....
στα ουρλιαχτά της νύχτας κάθε κάλεσμα,
χορός εντός μου.. πάλλεται η καρδιά..
λιώνει το μέλι του ανθού,
χύνεται μέσα μου παντού...
κάθε σταγόνα γεύομαι,
γιατί είναι δημιούργημα δικό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου