ΩΡΕΣ

----Λουκάς Νικολαίδης 

Μιά σκέψη μου,ζητάει επίμονα,
να δραπετεύσει από το κελί του μυαλού μου.
Στο άδειο δωμάτιο,το χρώμα Πάντα Λευκό,
σαν Αφράτο Χιόνι
που το εγκατέλειψε ο Αποστάτης Χειμώνας...
Ένα Ανθοδοχείο τετράγωνο στο τραπέζι επάνω,
και στα πλάγια του ζωγραφισμένη μιά μηλιά,
με κρεμάμενο τον Απαγορευμένο καρπό της...
Και Ύστερα,το χιόνι θα γίνει Νερό,
που η διαφάνειά του,
θα σβήσει του Χιονιού την Άμωμη Λευκότητα...
Κι ενώ
φτάνει πλέον η Ώρα που μαυρίζει ο Ουρανός,
ένα Αστέρι Ευλογημένο απ'το Θεό,
θα φωτίσει μόνο του της Γης τα Σκοτάδια,
και το ολόγιομο θείο Φεγγάρι θα προβάλλει,
γιά να πλεριάσει με φως...τα Ουράνια Πελάγη!
Και τότε,
αναπόφευκτα η Συμφορά θα κρυφτεί,
οι Νεράϊδες θα βγουν στην ακροποταμιά
γιά ν'αρχίσουν τον πιό Αισθησιακό τους χορό,
η Θεά Τύχη θα σκορπίσει Χαρά,Γαλήνη,Ελπίδα,
και,ο κόσμος επιτέλους,
θα γίνει πιό Χαρούμενος από όσο ήτανε χτες!