Από το ανοιχτό παραθύρι μου,
της Νύχτας το αφιλόξενο πρόσωπο
αγναντεύω,
και μιά στρατιά από νεογέννητα Αστέρια
που διάσπαρτα περιφέρονται
στον σκούρο Ουράνιο Θόλο...
Πιό κει,σε μιά γωνιά παραπέρα,
η Χάλκινη Απόψε Σελήνη καμαρωτή,
υψώνει στον Ιστό του Ουρανού,
την Γαλάζια Σημαία...της Νύχτας.
Όμως σε λίγο,
ένα σύννεφο με τον τεράστιο όγκο του,
λες και σβήνει του Πλανήτη τα φώτα,
και,καθώς η Γη πιά σκοτεινιάζει
και ο κόσμος ευθύς στην όψη του αλλάζει,
κάτι μέσα μου,με φοβίζει...με τρομάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου