Νικολαίδης Λουκάς
-----------------Με τις Ανορθόγραφες Χαρακιές μου
πάνω στην Άσπρη πεδιάδα του χαρτιού,
θαρρώ,πως ταξιδεύω με ένα Άσπιλο πλεούμενο,
πάνω στου Άσπρου Κυμάτου τη ράχη,
ακούγοντας του ψιθύρου του την Τρυφεράδα...
Και,όταν απλώνω τ'αγνάντι μου,
το βλέμμα μου αίφνης σκοντάφτει
πάνω στους απέναντι χαμηλωμένους Ορίζοντες,
στους ενδιάμεσους απλησίαστους Όχτους,
ή,στις χιονισμένες κορφές των κυμάτων,
που προμηνύουν Τρικυμιές,χαμούς και Ναυάγια,
που με αναγκάζουν,να ψάλλω Νηνεμίας Τροπάρια,
γιά να μην καταποντιστούν τα σκαριά,
στους Άμετρους Θολωμένους βυθούς...
Και Ύστερα,
γονατίζω μπροστά στο Εικονοστάσι των Στίχων μου,
και ζητώ να με φωτίσει της Έμπνευσίς μου ο Θεός,
να βρω Λέξεις και Φράσεις Αισιόδοξες,
που να μιλάνε μονάχα
γιά Κήπους Ολάνθιστους,
γιά Ρομαντικά Δειλινά,
γιά Κατάμεστα Ακρογιάλια,
γιά Γαλάζιες Θάλασσες και Ουρανούς Ασυννέφιαστους,
και,
γιά Άστρα Γελούμενα και Μπρούτζινες Σελήνες,
γεμίζοντας έτσι,τη Νεογέννητη Σελίδα μου!
Η Ώρα της Ποίησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου