ρυμοτομούσες κάθε χρόνο τα γνωστά
και τ'άλλα τραγουδούσες στα μικρά σου στη φωλιά.
και μάθαινε η σιωπή να φτερουγίζει
το μαύρο να ραγίζει.
έμαθες πιά να κουρελιάζεις και τις μέρες
κουρέλια να φορτώνω
απ΄το φως σαν αχθοφόρος του θορύβου,
Να, τώρα ,εκείνο το φτερούγισμα
το στήθος μου αγγίζει.
Κράτησε τούτα τα κουρέλια
στη δική σου τη φωλιά,
εσύ του χρόνου θα ξανάρθεις
εγώ το όνειρο σαν τα φτερά σου
θα ρίξω στο μελάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου