ΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΑΤΑ

Λουκάς Νικολαίδης 

Μέσα στις Έρημες πόλεις
με τα μανταλωμένα παραθύρια,
άγνωστος μεταξύ αγνώστων σεργιανίζω,
και μέσα στη δίνη του μυαλού μου,
στροβιλίζονται Ονείρατα κι Αποθυμιές
που Άδικα μου αρνήθηκε η ζωή,
αφού συνέχεια με πότιζε
με Αλάτινο Νερό,με Θλίψες και με Πίκρες!
Κι έτσι,Αθέλητά μου κουβαλώ
ένα πλήθος Εμπειρίες στο μυαλό
από Ερείπια,Ενοχές και Σιωπές,
και από αμέτρητες Μνήμες...και Θυσίες!
Και,ενώ τα πάντα εσημάδευα
με Ορόσημα Εφικτά
και με Αναμφισβήτητες Αλήθειες,
όμως,
Αντιρρήσεις και Αμφισβητήσεις Ανεξήγητες,
μου έφερναν Ανατροπές και Ρήξεις...
Τώρα πιά συνήθισα,
και δεν ψάχνω γιά διαφάνειες
ή γιά στρώματα μετάξινα και αγκαλιές,
αφού η ζωή μου έγινε Όμορφο τραγούδι,
κι Εγώ,
στροβιλίζομαι οριστικά ετούτη τη φορά,
στου Έρωτα...τη δίνη!