Χαρά της
πρώτης μου ζωής
Φεγγάρι
αγαπημένο.
Συ δεν πονάς,
εγώ πονώ.
Γιατί ψηλά
στον ουρανό
κρεμιέσαι
λυπημένο;
Εσύ που
χρύσωνες τη γη
και μάγευες το
κύμα
Γιατί μου
ρίχνεις φως πικρό;
Σα να ρωτάς
ένα νεκρό
Που κείτεται
στο μνήμα;
Φεγγάρι μου!
Στο βασίλειό σου
μη κατοικούν
αγγέλοι .
και ο αγγελός
μου κατοικεί
Μη φίλημα
πικρό από κει
τη λάμψη σου
μου στέλλει;
Το φως σου αν
είναι φίλημα μυστήριο χυμένο
από του γυιού
μου την ψυχή
ωχ, άκουσέ μου
μιαν ευχή
φεγγάρι
αγαπημένο!
Ω! λάβε αυτόν
τον στεναγμό και πε του δε φοβάται
άλλην ο νους
μου συμφορά
κάθε μου πόνος
και χαρά
στο χώμα του
κοιμάται!
Αυτά φεγγάρι
μου ζητώ. Και πε του αν σε ρωτήσει
Πότε θα
παύσουν οι καϋμοί;
Όταν μι’αχτίδα σου χλωμή
την πλάκα μου φωτίσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου