του Δημήτρη Αντωνίου
Κύριε,
άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε
υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα
που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν
κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα
ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν
τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο
ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή
μας μια στενή γωνιά
―πιάνουν στη
γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα, με την
ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας·
δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου