Το στερνό παραμύθι

 του Λάμπρου Πορφύρα 

Πήραν στρατὶ στρατὶ το μονοπάτι

βασιλοπούλες και καλοκυράδες,

απ  τις ξένες χώρες βασιλιάδες

και καβαλάρηδες απάνω στ᾿  άτι.

Και γύρω στης γιαγιάς μου το κρεβάτι,

ανάμεσα από δυό χλωμὲς λαμπάδες,

περνούσανε και σαν τραγουδιστάδες

της τραγουδούσαν-ποιος το ξέρει-κάτι.

Κανεὶς για της γιαγιάς μου την αγάπη,

δε σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη

και να της φέρει αθάνατο νερό.

Η μάννα μου είχε γονατίσει κάτου

μ᾿  απάνω -μια φορά κι έναν καιρό-

ο Αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.