Στην ποίηση ακροβατώ
κρατώ διπλό παιχνίδι.
Ενάντιοι κι ασύμπτωτοι οι δρόμοι.
Ο ένας,
ρομαντικός:
Γαλάζια ξέφτια τ’ ουρανού το βλέμμα του, θαμπώνει
σκερτσόζες νότες μου λαλεί, παθητικές καντάδες.
Από τον ήλιο της αυγής έχει κλεμμένα τα φιλιά
χάδια του μπάτη απαλά σ’ ανέγγιχτο ακόμη κρίνο.
Κανόνες χτίζει ολημερίς γι’ αγάπη φυλαγμένη
κόρης πανώριας ρεμβασμός σε χρυσαφένιο κάστρο.
Οι μαρτυρίες του καταυγασμός, ποζάρει ιδεώδης.
Μα υπάρχουνε στιγμές που…
δεσμώτης να
’μαι του έρωτα δεν θέλω -και πρωτόκολλα
να πνίγει η
νύχτα τ’ ουρλιαχτό μου και το δάκρυ.
Φτιαχτή η αλήθεια του, παροδικό ρομάντζο μοιάζει
απουσία
ακαθόριστη με τυραννά, με διώκει.
Ο άλλος, τύπος μποέμ:
Mατιά ατίθαση, διασχίζει τη μορφολογία μου- ριγώ!
Mε λεηλατεί η
λάβρα αγκαλιά του- καίγομαι!
Τα σκοτεινά φιλιά του
μαγνήτισμα- σέρνομαι!
Άβουλο έντομο
πιασμένο στον ιστό- παραδέρνω!
Ελλειπτικός ο λόγος του, κραυγάζει η σιωπή του
σε πέλαγα
υπαινιγμού, αγνώριστα ακρογιάλια.
Σε νόρμες ασυμμόρφωτος, αρέσκεται να προκαλεί.
Όμως πολλές φορές…
ακατανόητες οι προθέσεις του, άλυτοι γρίφοι
-βασανιστήριο αλαζονείας.
Το παραλήρημά
του με πτοεί.
Τα ολοκληρώματα
του έρωτά του αδυνατώ να λύνω
- και πού να ψάχνω συνέχεια για αλγόριθμους .
Στο θυμό του
χάνομαι, τρομάζω στη σιωπή του.
Στην ποίηση
ακροβατώ και ισορροπώ
ανάμεσα σε δυο έρωτες καημούς.
Χωρίς αποκλειστικότητα η αγάπη.
Οι αγάπες έρχονται κι αποδημούν
αφήνουν συντροφιά τον πόνο.
Μια νέα αγάπη ποίηση παίρνει τη θέση τους
να καταργήσει τη μεγαλοστομία των υποσχέσεων
να περιγελάσει την ουτοπία του « μαζί για πάντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου