Ο Νάνος

Δούλευε με τον πυρετό της άγνοιας στα μάτια καρφωμένο, ημίγυμνο κορμί μαρμάρινο, απέρριτο και τετραγωνισμένο από την επανάληψη στους βράχους που ακόνιζε. Κορμί ολίγον παραμορφωμένο και στρεβλό, κοντό, πόδια ατροφικά,κεφάλι μεγάλο και μπράτσα σμιλεμένα με κουράγιο. (άλλοι τον φώναζαν νάνο ή άνθρωπο μισό).Βαθιά στα απύθμενα έγκατα της γης πλάσμα αλλότριο, σκυφτό με αβέβαιη ματιά που ήταν σε μόνιμη αναζήτηση, τυλίγονταν στα ματωμένα σπλάχνα της γης και όργωνε γρανιτένια κορμιά μουλιάζοντας τα πρώτα με αρμυρό όξινο ιδρώτα και μετά με την ροζιασμένη του αξίνα. Σκοπός να απαλλαγεί από του επιθανάτιο βρόγχο που είχε στα δικά του σπλάχνα βρίσκοντας εδώ στα βάθη της γης στα μουλωχτά σε ένα παράνομο ορυχείο πολύτιμα μέταλλα (για άλλους απλά λαμπερά και παραπλανητικά από την αξία της ζωής) για να απαλλαγεί από τα καψαλισμένα βλέφαρα, τα αργόσυρτα πνευμόνια και τη σκιαγμένη ράχη που κουβαλά το βάρος των αιώνων( για άλλους η φλογισμένη αναίτια απληστία του ήταν η αιτία που το σώμα του λύγιζε από το βάρος).
Η καρβουνόσκονη του έπνιγε τα μάτια, το σκοτάδι μάγκωνε τη φωνή, μα πάντα μόνος στα σκοτάδια όργωνε με βιάση τα πέρατα του Άδη. Σερνάμενος σαν τρωκτικό ακολουθούσε τα λαγούμια που είχε σκάψει από καιρό τα μεγάλωνε, (για άλλους τα βαθαίνει ακόμα) μα το μόνο που είχε τόσο καιρό εξορύξει ήταν κάρβουνο και στην τυφλή οργή της αγανάκτησης στεκόταν τα μάτια αδάκρυτα μα οι γροθιές στέναζαν από την κόψη των νυχιών, είχαν σφραγίσει ακόμη και οι κόρες των ματιών και η σκόνη είχε αποτυπωθεί με τη βελόνα της αγωνιάς στα μάτια σαν σκιά που βάρυνε το βλέμμα. Πάσχιζε να βρει τα μέταλλα τα πολύτιμα, να βρει ανταμοιβή από το ορυχείο αυτό και μετά να βγει εκεί στον έξω κόσμο για να τον καθρεφτίσει στην λάμψη του μετάλλου πετρώνοντας τον με την ίδια του την όψη(άλλοι λένε ότι μπορεί και να έχει χαθεί...οι απλά πλέον μέσα στα σκοτάδια αυτά να κατοικεί μην έχοντας τι άλλο να κάνει ή ποιος ξέρει τι άλλο να συμβαίνει...)
Κι όμως συμπτώσεις δεν υπάρχουν στο σύμπαν το φτηνό...υπάρχουν όμως γοερές συνωμοσίες που κλέβουν ευτυχίες την στιγμή που στέκεσαι εμπρός τους ατενίζοντας το μέλλον της ζωής ντυμένο με την θέληση για ζωή. Έτσι λοιπόν και ο νάνος μας καταδιώκοντας μες στις στοές του λαβυρίνθου του τη λάμψη, μέσα στο μαύρο χτυπώντας χρόνια ολάκερα την πέτρα με μανία, έτσι λοιπόν σε κάποιο ύπουλο χτύπημα η πέτρα υποχώρησε και φως εκτυφλωτικό εμφανίστηκε στο χρώμα του χρυσού. Εκείνη τη στιγμή που έμοιαζε η ζωή να αποκαλύπτεται με φως και ταραχή και την καρδιά να σαϊτεύει ο έρωτας για αυτήν, εκείνη τη στιγμή που έμοιαζε να λυγίζει η ψυχή από το κλάμα το αδάκρυτο και να διψάει για χάδι...πνιχτή κραυγή από τον οχετό απωθημένων επιθυμιών και ματαιωμένων προσδοκιών ξύπνησε και συντάραξε βαθιά το νου και την καρδιά του. Αυτή η κραυγή προκάλεσε σπαραξικάρδιο σεισμό στα φυλλοκάρδια του ( για άλλους η δόνηση αυτή που τρόμαξε τους γύρω κατοίκους και ράγισε τσιμέντα μετριόταν και σε Ρίχτερ). Μα ετούτη η δυσβάσταχτη κραυγή συνωμοτώντας με το σύμπαν για να γίνει το ριφιφί της ευτυχίας προκάλεσε κατολίσθηση και βράχος ακριβώς στο σχήμα της τρύπας και απρόσωπα διπλάσιος σε μέγεθος σε σύγκριση με το κορμί του νάνου έπεσε μπροστά του.
Αν ανεβείτε ποτέ στα Αιμορραγικά Όροι του ανήλεου και ανήλιου θεού που η ομορφιά τους μουδιάζει τις ψυχές με την κλαίουσα ομίχλη και οι φωνές πεταρίζουν στον αντίλαλο του πόνου σε αμετροεπείς και απόκρημνες χαράδρες, αφουγκραστείτε τους γκρίζους βράχους, ίσως μέσα από αυτούς να ακούσετε το αγκομαχητό του νάνου την ημέρα ή το χιονισμένο κλάμα του σαν ουρλιαχτό την νύχτα. Αιώνες τώρα προσπαθεί τον βράχο που του έκλεισε την έξοδο να σπρώξει μα όσο ο καιρός περνά τα πόδια του το έδαφος τρίβουν και φθείρουν κάνοντας το σημείο που στέκεται όλο και πιο κατηφορικό όλο και πιο μοιραίο, τον βράχο πιο βαρύ τον τρόμο μεγαλύτερο γιατί τον οδηγεί η μανία του φωτός ( για άλλους πάλι ο νάνος δεν είναι δυνατόν αιώνες να αναπνέει, τα Αιμορραγικά Όροι είναι απεικάσματα της φαντασίας και ο νάνος μια κακόφωνη δημιουργική αμηχανία....για κάποιους όμως άλλους ο νάνος έχει βγει από το μαύρο ορυχείο και με το χρυσό του τον κόσμο πέτρωσε κάνοντας πράξη την απάνθρωπη απειλή του να καθρεφτίσει την όψη του κόσμου στο χρυσάφι του και έτσι ο κόσμος έγινε απλά ιδιόκτητο μνημείο που θα ανήκει και θα σμιλεύετε για πάντα από τον νάνο που πλέον κατοικεί κάπου μέσα μας ή μέσα μου για πάντα!!!!!)