ΜΑΡΙΝΑ ή κόκκινες σπίθες

Με αποχαιρέτησε χωρίς να γνωριζόμαστε.

Προφανώς δεν ήθελε να θυμάται.

‘’Δώστε πίσω τα παλιά μου μάτια’’

Κανένα δεν έβλεπε

ήταν καλύτερα.

Αν ποτέ θα φύγω-είχα πει-θα είναι σεβασμός.

‘’Δεν υπάρχουν μόνο σιωπές Μαρίνα,

οι φωνές ,

έρχονται από παντού.

Εσυ φοράς τα καινούργια σου μάτια άλλωστε,

τίποτε δεν ξεφεύγει.

Εσυ γνωρίζεις την αμηχανία των αγοριών,

-όπου γης-

ειδικά όταν καμώνονται τους ψύχραιμους.

Και γιατί να έχουμε παγωμένο αίμα Μαρίνα ;''

Κρύο περισσεύει, όπως κι ουρανός.

Μάλλον με θυμάσαι σαν κάτι που γελούσες κάποτε.

Αρνείσαι να μη γελάς πια.

Μουσικές

Χωρίς κανένα τέλος

Σαν θάνατος μασκαρεμένος

Σε μοναξιά.