Αυτή την ώρα την εσπερινή,
που τήκεται το μίσος του κόσμου
σε καημούς και αναστενάρια
για το χάσιμο μιας αλησμόνητης
νεράιδας, τότε εγώ στητός στο
κατάστρωμα του φορτηγού, ψάχνω
με τα κιάλια να διακρίνω εκείνο
το φανάρι που εκτινάζει κίτρινες
λάμψεις μέσα στην πληγωμένη μου
ελπίδα-Είναι ο Φάρος ο δικός μου,
κτισμένος στην κυματόθραυστη μύτη
ενός απότομου βράχου σπαρμένου
καταμεσίς του πέλαου-είναι η σπίθα που
με κρατά ζωντανό ώσπου να φτάσω στο νησί μου.
Ας είναι ευλογημένοι όλοι οι φάροι
της άγριας νύχτας στίς πούντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου