"Δεν ξέρω γιατί η σελήνη με έσερνε στα πόδια της, ταπεινωμένο, κρατώντας
τη νύχτα/ πάντα έμενε ψηλά, εγωιστικά ψηλά, ίσως για να γεννάει
ανασφάλειες στις ζωές μας/ φαίνεται σε όλες τις εποχές, σε όλα τα χρόνια
μοιράζονταν, διχάζονταν και έδινε το καλύτερο/ την μεγαλύτερη αγάπη και
την βαθύτερη ποίηση, μαζί, σε ένα ταίριασμα ερωτικό/ πως να γράψει
κανείς για αυτή την εικόνα του ουρανού, αναρωτιόσουν, αλήθεια πως;/ μόνο
αν γεμίσεις πληγές την καρδιά σου, για να πάρεις μελάνι, αυτό το γνωστό
κόκκινο/ τα δανεισμένο χρώμα της ζωής, που ξαναγυρίζει και ξαναφεύγει,
στην ίδια φωτιά/ μα επιτέλους ας κρατήσουμε λίγη σιωπή, πριν δικάσουμε
τον τελευταίο παράδεισο, είναι η ώρα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου