Ξεδιπλώθηκα…

Ξεδιπλώθηκα…
Χύθηκες ανεξέλεγκτα στον χάρτη μου…
Σαν καταρράκτης
Σαν ωκεανός
Σαν ποταμός
Σαν λίμνη
Σαν στάλα θολωμένη…
Κι αντί
τα νερά σου να σβήσουν την πυρκαγιά μου,
υπερφόρτισες τον πόθο μου
και πυράκτωσες το κόκκινο στις φλέβες μου,
ξεχειλίζοντας τ’ αμπάρια του μυαλού μου
ακατέργαστα όνειρα…

Ξοδεύομαι έκτοτε,
σε μια ανερμήνευτη συμφιλίωση με την ασκιανάδα μου…

…Μήπως,
Σβήνω τελικά
κι αυτό θα αναγνωριστεί
μετά θάνατον…;;;