"Στάθηκες στην άκρη του γιαλού, άδειασες -προκλητικά- όσο αέρα
κουβαλούσες/ με ανακούφιση κράτησες ότι κι η θάλασσα, λες και ήταν δική
σου συνέχεια/ δεν αγχώθηκες ποτέ, μόνο ζήλεψες εκείνο το μικρό
-ασήμαντο- σύννεφο/ που έτρεξε ξανά στο πέλαγος κυνηγώντας όνειρα,
σειρήνες ίσως και γοργόνες, όσες ξεστράτισαν/ ονειροπόλος, ασταθής πια
για μεγάλα βήματα, εν μέρει ασθενής/ μόνο τα μάτια άφηνες ελεύθερα για
μια βόλτα, μακρινή, ατελείωτη/ μέχρι τον ουρανό και μια θύμηση χαμένη σε
ένα έρωτα, που ευτυχώς δεν τέλειωσε ποτέ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου