Κρέμομαι απ΄την ελπίδα αιώνες τώρα
Από ένας πολυέλαιο
με ελαττωματικά κηροπήγια
Είναι τόσο χλομό το φως
που πέφτει ένα κίτρινο θαμπό χρώμα
επάνω στα ακίνητα έπιπλα
τις περαστικές συνομιλίες
Λες και μια άγνωστη ασθένεια καραδοκεί
εκεί που θα έμπαινε στη σάλα ένα κρινολίνο χάρης
΄Η που θα ακούγαμε μια μουσική Jazz
πίνοντας γουλιά γουλιά μια σκέψη αγάπης
΄Η θα μιλάγαμε σαν τα παιδιά των λουλουδιών
σε μια απόκρυψη κλήσης απ΄την άνοιξη του χρόνου
Κι αύριο τα ίδια ίσως
-Τι λέει το δελτίο ψυχών-
Τα ίδια μάλλον
Ποιος ξέρει;
Την ώρα πιθανόν που θα διακτινίζεται το τελευταίο μόριό μας
σε ένα διάστημα
ανάμεσα στο λίγο και στο ελάχιστο
Από την ποιητική συλλογή « Χειμερία Ζάλη» (σ. 16)
Εκδόσεις Μανδραγόρας , 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου