λίγα ψίχουλα
από τα λάφυρα της νύχτας
η ανατολή σου που ακόμη
διασχίζει το σώμα μου.
Σ' ένα υποδόριο τρέμουλο
απομεσήμερου ψιχάλα
το καλοκαίρι που μεγαλώνει
μαζί με σένα,
σε διπλές ασπρόμαυρες νύχτες
ο δρόμος που στενεύει
στη μοναξιά της ίδιας διαδρομής.
Μια περιστροφή σ' έναν υπαινιγμό ζωής
σ' ένα φόβο κρυμμένο
κάθε φορά που κάτι πεθαίνει
κάθε φορά που τις πληγές σου αγγίζω
για να μετρήσω τον πόνο μου.
Σ' ένα χαμηλωμένο φεγγάρι
μέσα χάνομαι
στην απουσία σου
που ερημώνει τις μέρες
στο ξημέρωμα
που γεννά τις στιγμές σου.
Από τη νέα συλλογή(Διάφανη παραίσθηση)
Εκδόσεις- Οδός Πανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου