Νησὶ Γρεβενῶν / Μασμανίδης Ιωάννης

25-03-20

κοντὰ στὴ φωτιὰ τοῦ τζακιοῦ
ποὺ ἔχει σβήσει
σὲ μιὰν ἀφαίρεση ὅπου τὸ θαῦμα
προσδοκᾶται

μέρες ξερὲς
δίχως ὑγρασία φιλιοῦ
θαμπὲς ἀδέξιες ἐπιχρωματισμένες
χωρὶς δράση
ὑφαίνω ἀκατάπαυστα

μέρες χλωμά σεντόνια
μέρες πληγὲς

σκοτεινὰ σπίτια παντοῦ τώρα
Σιωπὴ
Σιωπὴ πού ἀπὸ φαρμακωμένη μνήμη
ἐκρέει
Σιωπὴ ποὺ ἀπομένει ἀπαρατήρητη μόνη

τίποτα δὲ ζητῶ ἄλλο κι ἐγὼ

νὰ ἐλπίζω ξέμαθα
στὴ μέθη ἐκλεπτυσμένων αἰσθήσεων
μέσα σὲ ἀπέραντα συρματοπλέγματα
πολυδάκρυτος ριγῶ

ὡς νἆναι ὁ κόσμος μυστήριο κρυμμένο
θαμένος σέ χωράφι ξερὸ ἀπὸ ἀπόγνωση
Λεία θανάτου
καὶ μηδενὸς
μάχομαι

μὲ τὰ ἐπίμονα φαντάσματα
μὲ τὶς ψευδαισθήσεις
τὴν παγερὴ τραγικότητα τῆς φθορᾶς

Ἔπειτα
Ἔπειτα ὑπομονὴ
ὑπομονή στὰ χείλη
ποὺ ματώνει

φυλακισμένος σὲ αἰνίγματα
τρίμματα περιπαιχτικὰ ἀκατανόητα
χαμογελῶ

Βέβαια ἀργεῖ ἡ ἄνοιξη ποὺ τώρα ἔχει σβήσει

μὰ θἄρθει
θὰ ξαναγεννηθεῖ ἔστω ὡς μαρτύριο ἔλλειψης
μὲ τὴν ὡρίμανση τῆς ψυχῆς
τὴν λείανση τῆς καρδιᾶς ἔστω

ΞΕΡΩ
ΒΛΕΠΩ

Ἡ νύχτα πέφτει εἰρηνεμένη μὲ στάχτη πικρὴ
μὰ ἡ ἄνοιξη θἄρθει