Το χώμα που μένει (2007) Δύο Ποιήματα .......Πάνος Κυπαρίσσης

ΝΙΚΟΣ, 1974

Γύρισε από τις στέππες του βορρά
με το κατράμι στην ψυχή
και ασήμια στα μαλλιά

Κοίταξε το σπίτι με ανάσα βαθειά
μέριασε τ’ απομεινάρια της θύρας
πέρασε στο άδειο, στη σιωπή

Ζούσε ένα τραπέζι στη μέση
με σανίδια σπασμένα
Εκεί το νερό, εκεί το ψωμί

Κάθησαν στη ράχη της βαλίτσας
έβγαλαν ένα μπουκάλι ρακί
Σκούπισε με τον αντίχειρα
ένα ποτήρι μικρό, ήπιε
Ήπιε κι η Βασιλική
Το γέμισε πάλι
σήκωσε τα μάτια κατά την οροφή
Πέρασαν ώρες αμίλητοι, καθιστοί

Νύχτωσε
Αποκοιμήθηκε η Βασιλική
κι αυτός λογάριαζε στον τόπο τον τόπο
με την ξετοπισμένη του ψυχή

Την άλλη μέρα βγήκε να ’δει·
ν’ ανασάνει η μνήμη
να κατεβεί απ’ το λαιμό, να καταπιεί

Κοίταζε ώρα δυό παιδιά
που τάιζαν, κυνηγούσαν πουλιά
Έγειρε στο σωρό μέσα στα ξύλα
έμειν’ εκεί

Έφυγε σαν μαύρος ήλιος
μ’ ένα φτεράκι ν’ ανοίγει ήσυχα
σε μια καινούργια χώρα, σκοτεινή

***

ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Δε διαλέγει τόπο
Σηκώνει στην τύχη κορμό
κλώνους, φύλλα, δύσκολο καρπό

Της σιωπής και της σκόνης
των άνυδρων εποχών
των ανέμων που δοκιμάζουν την αντοχή του

Δειλό και γενναίο
με σημάδια από μάχες στις πλάτες
πάντοτ’ εκεί
Αφύλαχτο σ’ αυτόν που θά ’ρθει
στον ίσκιο να σταθεί ή να το ρίξει

Κι αν βρουν οι ρίζες πέτρα, δεν πενθεί
Με δίχως φύλλα επιμένει
νά ’ρθουν πουλιά στ’ άλκιμα κλαδιά
να τ’ αντικαταστήσουν