Αλέξανδρος Μηλιορίδης
~πέταγμα
νυχτερίδας
κάτω από τη γλώσσα,
εδώ που κρύβεται ο σαλιωμένος κόμπος
του μυστικού
και στρέφει
τα μάτια λίγο πιο
μέσα,
εκεί που ο δεινόσαυρος ξαγρυπνά:
~
χάπια
με ιεροκήρυκες,
~
καταπίνει
και την Τραβιάτα
της,
με αυτοκτονίες κατά συρροή,
με αφορμές
δεκαπεντασύλλαβες,
για να ξεντύνει στη σιταποθήκη της ερημιάς,
το δαίμονα,
που την κρατά στο σταυροδρόμι
του σταυρού,
στο ανατομικό τραπέζι
των παιγνιδιών,
αυτών,
που σέρνουν την απελπισία της
στο διάδρομο απογείωσης:
στα τέσσερα,
στην αψίδα μιας ανώνυμης
ψυχής,
~
διαστέλλεται
η φρουρά μέσα της
~
κι έξω
από το μαντρότοιχο,
στο δρόμο που διαλύει το χρόνο του αρχιδικαστή,
εκεί στο άσυλο
των κλειστών της
ματιών,
τις κρύες σταγόνες του αίματος,
από τη βάνα
της σιωπής,
τις διοχετεύει στην
αιώνια
ποινή,
~
με τήβεννο το υπόγειο που
σκάβει τη μορφή
της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου