της Έρσης Χατζημιχάλη
Αυτό το σπίτι απέναντι
όλο αλλάζει πρόσοψη.
Πότε είναι με τη δικτατορία,
πότε ροζ – όλο φιλανθρωπία,
άλλοτε βάζει σημαίες όλων των εθνών,
ένα Μάρτη στολίστηκε λουλούδια,
σαν ερωτευμένο, τα μπαλκόνια∙
ένα καλοκαίρι αντηχούσε μουσική,
μιαν άνοιξη, στο ισόγειο κλαίγαν.
Αυτό το σπίτι θα κατεδαφιστεί,
θα ξαναρχίσει το ίδιο κακό,
ιδίως με τις σημαίες∙
τότε θα πρέπει να φύγουμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου