«Νεκροδέγμονα Αοιδέ…

                                                                                      Ναταλία Κόκκορη 

Πριν γίνουμε θεοί,

υπήρξαμε παιδιά,

θυμάσαι;

Μόλις είχα σχολάσει όταν με άρπαξες.

Στεκόσουν, ένας νάρκισσος από ομίχλη,

στη σκιά μιας μαρμάρινης ροδιάς.

Ήταν Οκτώβρης. Τρίτη.

Tο φιλί σου ένας τέλειος μικρός κόκκινος σπόρος.

Μύριζε χιόνι, καινούρια βιβλία, θάλασσα, κονιάκ, φρέσκος καφές.

Ένα ρόδι πέφτει από το δέντρο, σκάει στο πεζοδρόμιο,

αίμα, τραχιά άσφαλτος, βροχή, αστέρια…

Η θνητή ζωή, λες,

μόνο μερικοί –ελάχιστοι- σπόροι από χαλάζι,

στο σαρκώδες τους κέλυφος.

Το τζάκι αναμμένο στα ευρώεντα δώματά σου.

Με κερνάς γλυκό. Κόλιανδρος, σιτάρι, ζάχαρη, κανέλα.

Τσιμπάω ανόρεχτα λίγο ρόδι.

Ένας σπόρος: στη φωτογραφία δεν είσαι παρά ένα παιδί από πορσελάνη

Τρεις σπόροι: ‘ο χρόνος είναι αιωνιότητα’

Επτά σπόροι: ‘η αιωνιότητα είναι το αντίθετο του χρόνου’

Το ρολόι στον μπουφέ ξαφνικά σταματά.

Το κυνηγόσκυλο ακουμπά τα κεφάλια του στα γόνατά μου.

Πέταλα σίδης στα λευκά σεντόνια -τώρα είναι η αιωνιότητα.

Στα παράθυρα λεύκες ωχρές, ζηλιάρα μέντα, ασφόδελοι.

Παντού ροδιές στον οπωρώνα, αμάραντες,

γλυκόξινη υπενθύμιση της ακούσιας ανάσας μου.

Η μητέρα τηλεφώνησε σήμερα: Είναι άνοιξη πια.

Υγ. Κάποτε,

θα αγοράσω όλο το χρόνο με έναν οβολό.

Όταν γυρίσω όλοι οι χειμώνες θα είναι δικοί μας.»

Περσεφόνη

Το "Νεκροδέγμονα αοιδέ..." κέρδισε τον 2ο έπαινο ενηλίκων στον 1ο διαγωνισμό του Αρχείου Ιστορίας και Ττέχνης της Καισάρειας Κοζάνης.