έχουν μια δόση απελπισίας
τη φέρνει ο αέρας
μέσα απ’ το κενό δύο αστραπών,
ίδιοι άνθρωποι, ίδιες έγνοιες
ίδιος της αγάπης ο ίλιγγος
μια λιτανεία σε κύκλο
τα χνάρια τους.
Ίσως,
αν στη θέση του ήλιου
βάζαμε ένα κερί
και το ψωμί μας
ήταν από τα στάχυα
που περίσσεψαν
να ξαναγεννιόμασταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου