Παναγιώτης Δαμκαλής
Οι τοίχοι του σπιτιού μου είναι γυάλινοι
μπορώ να βλέπω έξω πεντακάθαρα
ακόμα και με κλειστά παντζούρια
χωρίς όμως να με βλέπουν
-είμαι εκπαιδευμένος να κρύβομαι-,
το φίλτρο που επί χρόνια τελειοποιώ
εμποδίζει κάπως την ακτινοβολία
στην οποία εμφανίζω μια ολοένα
και πιο επιθετική αλλεργία,
τη σταματά κάπου στο υπόστρωμα του δέρματος
χωρίς να προσβάλει
ιστούς, αγγεία και νεύρα
και έτσι διαβιώ σε σχετική ισορροπία.
Με κάποιες μικρές βελτιώσεις
θα μπορώ να το χρησιμοποιώ και έξω
όπου η απόλυτη έκθεση
μπερδεύει τις εσωτερικές μου καλωδιώσεις
και συχνά καταλαμβάνομαι
από ανεξέλεγκτη αμηχανία.
Ζηλεύω όσους είναι οι ίδιοι
φτιαγμένοι από τοίχο
λάσπη, τούβλα και οπλισμό
τα χοντρά τους κόκαλα,
ακούνητοι, αδιαπέραστοι, αυθαίρετοι
γράφουν τη νικηφόρα ιστορία
που τόσο αρέσει στα τρυφερά αυτάκια,
γαλατάκι ζεστό για σίγουρο ύπνο
και κρεμ καραμελέ για ένα νέο
πάλης ξεκίνημα
με σηκωμένους πόλο γιακάδες
να μη φαίνεται
το ρούφηγμα του βρυκόλακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου