Πορφυρό της Ανιλίνης

                                                                                            Ναταλία Κόκκορη 

“Μateriam medicam scio,

sed remedia amoris

mihi ignota sunt.”

Το παιδί που δεν κάναμε ποτέ

ουρλιάζει σαν μανδραγόρας στον ύπνο του.

Κόκκινα μαλλιά. Πράσινα μάτια.

Τρυπώνει στο κρεβάτι μας.

Φεύγεις.

Ξαγρυπνώ.

Μαδάς το όνομά μου στον καφέ σου.

Τα χέρια μου κλωνάρια ιτιάς.

Νάρδος φυτρώνει στα σεντόνια.

Με αγκαλιάζεις.

Κισσός που στραγγαλίζει ροδοπέταλα.

Η γραβάτα σου, μια θηλιά στο λαιμό σου.

Το πόμολο ένα ικρίωμα από πορσελάνη.

Το στήθος μου έχει μαύρες ρωγμές.

Το γάλα μου είναι ιώδες.

Μυρίζει ελλέβορο και αίμα.

Κάνω κύκλους.

Δουλειά-σπίτι-σπίτι-δουλειά.

Φοράω στα νανουρίσματα

το λευκό σου πουκάμισο.

Τα κλείνω σε απαλά δωμάτια.

Σώπασε.

Το μωρό κοιμάται τελικά.

Κοράκια στέκονται

πάνω από την κούνια.

Μυρίζει βρόχινο νερό. Χλώριο. Νάτριο.

Μια γαλάζια σελήνη κυλά στο παράθυρο.

Ελλοχεύει.

Το "Πορφυρό της Ανιλίνης" κέρδισε το 2ο βραβείο ποίησης ενηλίκων στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό "Δ.Βικέλας"