Τα όνειρά μου, αγκάθια στο πλευρό μου.
Τώρα που ο πόνος έγινε αγχόνη.
Ψάχνω τα αύριο που πέταξαν μακριά
κουρελιασμένοι χαρταετοί στου αγέρα την λύσσα.
Κάνει κρύο
και οι πληγές μου πονάνε περισσότερο στο κρύο.
Στο θολό ορίζοντα
αυτοκτονούν οι σκέψεις
πάνω στων ελπίδων μου τα πτώματα.
Νιώθω βαρύς κι ανούσιος
σαν το Σύμπαν που με περιτριγυρίζει.
Καταμεσίς του κόσμου, κι όμως
μοιάζει σαν να στέκομαι στην κορυφή
ενός γυμνού βουνού.
Και φυσάει.
Από τότε που γεννήθηκα, φυσάει.
Το δράμα μου, να αφουγκράζομαι μόνος.
Το δράμα μου, η απόλαυσή μου.
Κι ο λόγος βάσανο.
Κλεισμένος σε ένα νεκρό, παγωμένο κάστρο
από συρματόπλεγμα.
Τέσσερις δεκαετίες και βάλε.
Κι οι μαριονέττες πάντα θα χορεύουν
στου αγέρα την λύσσα.
Ακόμα κι όταν θα έχω φύγει.
Τέσσερις δεκαετίες και
βάλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου