Επιτέλους,
σβήστηκε της Μοναξιάς μου η Σελίδα
με τις πληγές που πιότερο πονάνε,
και νοιόθω πως δραπέτευσα
από των Οικτηρμών το Κάστρο...
Φεύγω από την Καταχνιά με τα λεηλατημένα σπίτια,
και τα χέρια μου ευελπιστώ,
να χτίσουν το Κάστρο της Ελπίδας.
Των ματιών μου οι λύχνοι πιά,
θ' ασπροβο΄λησουν απ' το φως της μέρας,
και στο θρυμματισμένο μου πρόσωπο,
επιτέλους,
θα λάμψουν χαράς αχτίδες!
Τα χείλη μου που ξεράθηκαν στη Σιωπή,
θα ξεδιψάσουν
όπως οι λύκοι στο ρυάκι,
και οι αισθήσεις μου αταρίχευτες,
θε να πλεριάσουνε από Δύναμη κι Αγάπη...
Επιτέλους, Αλλοιώς και Αλλού βαδίζω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου