Κι είναι εδώ οι βάρβαροι πάντα
πάντα εγγύς μας παραμένουν.
Ανενόχλητα αδίστακτοι
θεώνται θεατές
κι αθέατοι φρικτοί ρηγάδες
τυπικές
ήδονται παρτίδες σε σκακιέρα
με πιόνια που
ατάραχα στέκονται βουβά
- σα να ’ναι
μολυβένια-
αποσταμένα άλογα και πύργοι στοιχειωμένοι.
Λογαριασμένα σίγουρο το ματ εκ των προτέρων
δεινό μαστίγωμα σε άθλιους κωπηλάτες
ξαρμάτωτης γαλέρας που πρίμος άνεμος
από καιρό δεν αναδεύει τα πανιά.
Τρανταχτός του γέλιου αχός σε κάθε πτώση
κάθε ολίσθημα,
κάθε δάκρυ άδικο πικρό.
Μονάχα τρέμουνε μη της αμάθειας η νυχτιά τελειώσει
μη χαλαρώσουνε
του φόβου τα δεσμά
κι αφυπνισθούν οι φύλακες καλά αρματωμένοι
της λευτεριάς λεμβούχοι σωτήρια να οδηγούνε πια.
Κι είναι εδώ οι βάρβαροι πάντα
ποτέ δε φύγανε
στ’ αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου