Στην Απροσδιόριστη ηλικία της Νύχτας,
όταν η ψυχή μου κουρνιάζει
στης Αλήθειας τον κόρφο,
αστυνομεύω τις σκέψεις μου,
συνθλίβω του Θανάτου την ιδέα
και ντύνω με άμφια λευκά τις ελπίδες μου.
Μέσα απ' των σπλάχνων μου τις στοές,
αφήνω το νου μου λεύτερο,
να γλυστρήσει απαλά- χαλαρά
στου κυμάτου την χαίτη.
Με της ψυχής μου τα φτερά,
είμαι από καιρό φευγάτος
από συμβάντα θλιβερά
κι αναδρομές στα περασμένα.
Κι έτσι,
ξεκαρφώνω την οποιαδήποτε πίκρα
που μ' έχει ποτίσει ο Αλυσόδετος Κόσμος
κι αγναντεύω ξάστερους Ουρανούς
και Πύλες Παραδείσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου