Το χαμόγελο της ζωής (απόσπασμα)

Ήμουν στο γραφείο όταν, εν μέσω της απίστευτης χαρτούρας που έπρεπε άμεσα να τακτοποιήσω ιεραρχώντας εκκρεμότητες και υποχρεώσεις, άκουγα τη συνάδελφό μου να διαβάζει μέσω ίντερνετ την είδηση για το στυγερό έγκλημα της Ξάνθης. Στην ανάγνωση των λεπτομερειών, η χροιά της φωνής της εξέπεμψε τέτοιον αποτροπιασμό που με έκανε να σταματήσω τη δουλειά μου και να την κοιτάξω παρατηρώντας τις αντιδράσεις της καθώς διάβαζε: «Σε λιπόθυμη κατάσταση, η άτυχη κοπέλα κακοποιήθηκε σεξουαλικά με πολύ βάναυσο τρόπο -με την χρήση κάποιου αντικειμένου-, με αποτέλεσμα να της προκληθεί ακατάσχετη αιμορραγία. Στη συνέχεια ο παράφρονας δολοφόνος της έδωσε τη χαριστική βολή με τρόπο που σόκαρε ακόμα και τους αστυνομικούς της Ασφάλειας. Την έσυρε σε διπλανό χώρο, την περιέλουσε με εύφλεκτο υγρό και την πυρπόλησε ζωντανή. Άρπαξε και την τσάντα της και τράπηκε σε φυγή. Μόνο τότε ακούστηκαν οι φωνές της άτυχης νεαρής, η οποία ανέκτησε τις αισθήσεις της από τους φρικτούς πόνους και φλεγόμενη άρχισε να τρέχει στην πιλοτή στριγκλίζοντας με όση δύναμη της απέμενε και προσπαθώντας απεγνωσμένα να βγάλει τα ρούχα της για να σωθεί».
Τα τηλέφωνα χτυπούσαν το ένα μετά το άλλο, η δουλειά που είχα με πίεζε πολύ, έπρεπε να βγω για εξωτερικές δουλειές, έφυγα τρέχοντας, ξέχασα, ξεχάστηκα, επέστρεψα μεσημέρι και καθώς η γραφειοκρατική λαίλαπα καταλάγιασε για λίγο μπήκα στο ίντερνετ να διαβάσω τις ειδήσεις. Το έγκλημα της Ξάνθης βρέθηκε ξανά μπροστά μου, μαζί με μια φωτογραφία της τριαντατετράχρονης Ζωής Δαλακλίδου της οποίας κάποιος «επειδή έτσι του ‘ρθε» της έκοψε βιαίως το χαμόγελο. Λίγο πιο κάτω, μια δεύτερη παρεμφερής είδηση έρχεται να προστεθεί ως πληροφορία στον τρελαμένο μου εγκέφαλο: Επιδεινώθηκε η κατάσταση της υγείας της Ινδής, θύματος ομαδικού βιασμού. Μια άλλη Ινδή, θύμα ομοίως ομαδικού βιασμού είχε μόλις την προηγούμενη ημέρα αυτοκτονήσει. Ένα τηλεφώνημα μού απέσπασε και πάλι την προσοχή. Εστίασα ξανά στα καθήκοντά μου.

Το απόγευμα, καθώς επέστρεφα από το Φάληρο στο σπίτι με το τραμ, αισθάνθηκα την ανάγκη να κατέβω στον Φλοίσβο για ένα μοναχά τσιγάρο. Ήταν η ώρα που ο ήλιος έδυε κάνοντας την θάλασσα μαβιά και τον ουρανό να ανοίγεται απέραντος μέσα από τα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα του ορίζοντα. Τα σύννεφα, λίγα και αραιά, έμοιαζαν σαν ακαθόριστα αντικείμενα που αιωρούνταν απ’ τον θόλο. Κάθισα σε ένα πεζούλι. Η μυρωδιά τ’ αλατιού ήταν έντονη. Πήρα μια βαθιά ανάσα, κοίταξα την άμμο, έπειτα τα παπούτσια μου. Ένας αρουραίος έτρεξε βιαστικά από έναν κάδο σκουπιδιών προς ένα θάμνο. Απέφυγα το θέαμα, έστρεψα και πάλι τα μάτια μου στον ορίζοντα. Τα ιστιοφόρα αριστερά επέπλεαν αργόσυρτα στη μαρίνα. Τα άλμπουρά τους θύμιζαν μοναχικούς ανθρώπους στο σκοτάδι. Σκέφτηκα και πάλι τις ειδήσεις της ημέρας. Δυο γυναίκες έχασαν τη ζωή τους με φρικιαστικό τρόπο, μία τρίτη χαροπάλευε. Θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και οι τρεις – θύματα μιας ανδροκρατούμενης συνθήκης που μόνον «κοινωνική» δεν μοιάζει.