Τώρα τους χειμώνες
Βρέχει ελάχιστα
Κι έτσι την ομπρέλα σου
Τη φύλαξα στη ντουλάπα
Και δεν την ανοίγω ποτέ πια
Φοβάμαι πως αν ξεγελαστώ
Και την ανοίξω
Παλιές βροχές που τη μουσκέψανε
Θα με παρασύρουν
Στο ρυάκι
Της απουσίας σου
...
Ξεκλειδώνω την πόρτα
ανάβω το φως
από το ταβάνι κρέμεται η μνήμη
σα σφαχτάρι.
ανάβω το φως
από το ταβάνι κρέμεται η μνήμη
σα σφαχτάρι.
Σουρώνουν οι μέρες που έφυγαν
τα χρόνια που έρχονται
η υγρασία σαν φρέσκο αίμα
πλημμυρίζει τα πλακάκια.
τα χρόνια που έρχονται
η υγρασία σαν φρέσκο αίμα
πλημμυρίζει τα πλακάκια.
Δεν ξέρω πώς να τη στεγνώσω
η σιγαλιά του σπιτιού
τραυλίζει δικαιολογίες
δεν υπάρχει άλλη.
η σιγαλιά του σπιτιού
τραυλίζει δικαιολογίες
δεν υπάρχει άλλη.
Μνήμη σχεδόν πλήρης
από τώρα και στο εξής.
από τώρα και στο εξής.
....
Ποιου θανάτου ιστορία ονειρεύτηκα
μπροστά πήγαινε η μουσική
και πίσω κόσμος ακολουθούσε.
μπροστά πήγαινε η μουσική
και πίσω κόσμος ακολουθούσε.
Ένα σκούρο μπλε
νυχτωμένος καιρός.
νυχτωμένος καιρός.
Δεν γνώριζα κανέναν
μονάχα τη σιωπή που σάρκωσα
κι ύστερα
φύτρωσα.
μονάχα τη σιωπή που σάρκωσα
κι ύστερα
φύτρωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου