Αετού φτερό, ζύγι στον Άνεμο
Ψηλή Πλευρώνα…
Του βασιλιά Ανήλιαγου ερωμένη
σ’ αρχαίο σκαλί
για την αγάπη που δεν μπόρεσα να κρύψω
στέλνω μι’ αχτίδα Φως,
και την τελειώνω…
Ίχνη πολέμου στη γειτονιά σου
αχ Καλυδώνα…
Χολωμένη μάνα για την αγάπη
του αδερφού μου
καίω δαυλό και παίρνω τη ζωή
του γιου μου.
Βουή στον Εύηνο κι οι άνδρες
που ‘ρχονται απ’ τα ποτάμια,
δρακόντων ανάσες, χιτώνες σκισμένοι
φιλιά δηλητήριο
Βία και Νάρκισσοι χέρι με χέρι.
Φωτιά τριάδα, τ’ αρσενικού ο θάνατος
στοιχειό στα κάστρα πηγαινοέρχεται
Δηιάνειρα, Αλθαία, Μαινάδα!
Αγκομαχώ στη θηλυκιά μου τη σπορά
Κρίνα κι ασφόδελοι ολόγυρά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου