(...)
Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις
Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα
(ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα)
Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε
κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους
Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο
έφερε ενα γύρο το δωμάτιο έφυγε
χωρίς να πει ούτε λέξη
Από τον καιρό εκείνο τα αναρριχητικά πυκνώσαν
ανεξέλεγκτα
το μέσα τοπίο ερήμωσε
σκληρύναμε
Δεν περιμένουμε κανέναν
Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι
το κενό
μέσα από πλέγματα από φύλλα πυκνά
θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να στρέψουμε αλλού το πρόσωπό μας.
...
ΆΤΙΤΛΟ
Αβάστακτο. Κι ύστερα λες στον έρωτα είμαστε ίσοι κι εγώ σου λέω δεν είμαστε
κάποια δέντρα ρουφάνε την φωτιά μαζοχιστικά χαρμάνι τσιγάρο στριφτό απ’ το βυζί της ζωής με βαθιές τοξικές εισπνοές
Είμαι ένα πάθος αναρριχητικό
σε σώμα κοντής πόας
απλώνω δάχτυλα
θηλιές
στις θηλές
της άνοιξης
δεν έχω καμιά δικαιοδοσία στο όνειρο
άλλο δεν ξέρω από το να ακονίζω
υποσχέσεις ξυραφιές
στον τρυφερό λαιμό της μάνας μου
χέρια ανάπηρα λερά
εκβιάζοντας
ένας πορνογράφος της ηδονής
μη ρωτάτε πώς βρέθηκα εδώ
εγώ ο μπάσταρδος
κραδαίνω επιδεικτικά
στο πρόσωπο της πυρκαγιάς
με θράσος μελλοθάνατου
βάγια, κλαδιά
κι αυτό το αστείο παιδικό
νεροπίστολο
Δεν έχω τίποτα να χάσω
`
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου