η παράκαμψη των Ονείρων

Χτίζουμε παραστάσεις και ιδέες
Για το μεγάλο συμβάν που είναι

να έλθει,

'Ελεγε ο εξεγερμένος της Κρονστάνδης
Στο Λάμα που κοιμόταν εκεινη τη

στιγμή,

Όμως σπανίως συμπίπτουν με αυτό
Όταν καταφθάνει, ας πούμε ότι είναι

λίγο

σαν

έπιπλα έξω στη βροχή

Το νερό τα έχει μετατρέψει ήδη
Σε σκέλεθρα βαρκών που δεν

έπλευσαν ποτέ

Το πλήθος γύρω τους αποφασίζει
Τελικά να τα μαζέψει από κει και

να τα πάει

πίσω στο σπίτι

Όμως σπίτι δεν υπάρχει πλέον μηδέ
Και οι ένοικοί του, στη θέση τους

μονάχα εγώ

καθώς αυτή τη στιγμή

απορώ,

Λάμα με ακούς; κοιμάσαι; σκούνταγε
Τον κοιμισμένο να ξυπνήσει, άσε με

ονειρεύομαι,

είπε αυτός,

Τι όνειρο βλέπεις, για πες μου και μένα,
Του είπε ο ναύτης, εγώ βαρέθηκα πια

να βλέπω όνειρα

αποφάσισα να τα κάνω

πραγματικότητα,

Αλλά να, παρατηρώ αυτό, συνέχισε ο
Άνθρωπος της από πάντα δυσεπίλυτης

Κρονστάνδης,

Κάθε όνειρο που περνά σε ζωή απαιτεί
Δέκα ακόμη όνειρα για να μη χαθεί

Και κάθε ζωή που εξ ονείρου προκύπτει
Απαιτεί πολλές ζωές να το θρέψουν

Είμαστε τα νόθα,

αθέλητα παιδιά των ονείρων

Και είμαστε ακόμα οι άνθρωποι
Που κοπανάνε μονίμως ένα

καρφί στο τοίχο

μπας και μπορέσει και σταθεί

επιτέλους

Μπας και μπορέσει το ίδιο
Να χαθεί μες στους σοβάδες

για να συγκρατήσει το

Ετοιμόρροπο κάδρο της εποχής
Μια ολόκληρη τρικυμία ωστόσο

από ρωγμές

τόσο αβίαστα προκαλώντας

σαν σε όνειρο κακό

Από το οποίο όμως
Όλοι διστάζουν να ξυπνήσουν