Θυμήθηκα μία βραδιά το πατρικό μας σπίτι
και την εστία που σβηστή ποτέ δεν είχα δεί.
Η μάνα μας ολημερίς την κράταγε αναμμένη, γιατί για 'κείνη φαίνεται,πως σήμαινε ζωή.
Κατάκοπος σαν γύρναγε το βράδυ ο πατέρας,
η μάνα την εφούντωνε σαν νά'ταν πυρκαγιά.
Και τότε όλοι γύρω της καθόμασταν παρέα
και ο πατέρας όλους μας,μας έπαιρνε αγκαλιά.
Πρόσφατα πήγα μόνος μου σε 'κείνο τ'άδειο σπίτι,
μήπως και δώ σαν όνειρο εκείνη τη φωτιά.
Μα δεν υπήρχε τίποτα, που πια να την θυμίζει,
μόνο στη μέση ορφανή έστεκε η πυροστιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου