Ανέβα πνεύμα, ανέβα

Χρέος προς το Σύμπαν είναι του καθενός μας η ζωή.
Και κείνο αναμένει την πληρωμή
που άλλη δεν είναι στο πέρασμά μας απ’ τη γη
παρά το καθήκον μας σ’ έργα καλά.
Μα ω, πνεύμα, του σύγχρονου ανθρώπου πνεύμα
στης ματαιότητας πώς σκάλωσες τη θημωνιά
γητεμένο από λόγια Σοφιστών πλανερά!
Λες και σ’ ύπνωσε κακού μάγου νεύμα,
σε Κοινωνικών συστημάτων αφέθηκες τ’ απατηλά.
Κι αφότου σε παρέσυρε του Υλισμού το ρεύμα,
σαν τυφλός κολυμπάς πλέον σ’ άπατα ζοφερά….

Αλλά ω, ανθρώπινο πνεύμα,
υπέρτατη, το θάρρος και η τόλμη, αρετή!
Σαν δυνατού ανέμου πνοή
σπρώχνει εμπρός μ’ ορμή
το κάθε πλάσμα σ’ αυτή την γη
απ’ το σκοτάδι στο φως να προχωρεί.
Την υπέρβαση κάνε κι εσύ… Τόλμησε κι ανέβα….
ανέβα πνεύμα πάνω στη σκάλα την «αρχαϊκή»
προσήλυτων μυστικών ανιχνευτής.

Ας έχει θεμέλιο η μια της άκρη, νύχτα παγερή.
Μη σε τρομάζει…. Τα πλοκάμια της μη φοβηθείς….
Πάτησέ τα και λιώσε τα με τη φτέρνα
κι από πάνω τους πέρνα.
Κι όσο κι αν φαίνεται η ανύψωση φοβερή
μη διστάζεις και δίβουλος ταλαντευτείς…
Προχώρα κι ανέβα….. ανέβα….
Η άλλη άκρη στης σκάλας την κορυφή,
από Θείο φως αστραφτοβολεί….